การละเล่นพื้นเมืองของไทย และ กีฬาพื้นเมืองของไทย

ประวัติศาสตร์ “ได้มีการบันทึกว่า” คนไทยมีการละเล่นมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย

ประวัติศาสตร์ กีฬาพื้นเมือง (Traditional Sport) เป็นกีฬาดังเดิมของท้องถิ่นนั้น เล่นกันเฉพาะท้องถิ่น มีรูปแบบวิธีการเล่นที่เรียบง่ายตามแบบวิถีชีวิตของคนในสังคมนั้นๆเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตของคนในชุมชน เป็นวัฒนธรรมท้องถิ่นที่ทรงคุณค่า แบบอย่างกีฬาพื้นเมืองไทย ตัวอย่างเช่น เตย ตี่จับ แย้ลงรู งูกินหาง ขว้างลิง ขี่ม้าตาบอด รวมทั้งอื่นๆฯลฯ

กีฬาประจำถิ่นบางชนิดเมื่อมีการเล่นกันเยอะขึ้นเรื่อยๆแพร่ขยายออกไปยังสังคมอื่นๆมีความเจริญทางด้านกฎ ข้อตกลงแล้วก็องค์กรรับผิดชอบจนเป็นที่ยอมรับในระดับสากล ก็จะเปลี่ยนสภาพเป็นกีฬาสากล (International Sport) แบบอย่างกีฬาสากลที่พัฒนาจากกีฬาพื้นเมืองไทย อาทิเช่น การต่อสู้ที่ใช้หมัด เท้า เข่า ศอก แบบไทยพัฒนาเป็นกีฬามวยไทย การเล่นเตะตะกร้อโต้กันไปมาแบบพื้นบ้านปรับปรุงเป็นกีฬาเซปัคตะกร้อเป็นต้น

กีฬาท้องถิ่นบางประเภทคนในชาตินั้นมีความผูกพันลึกซึ้งแนบแน่น เห็นด้วยกันว่าเป็นสัญลักษณ์ เป็นความภาคภูมิใจ เป็นเอกลักษณ์ เปรียบเสมือนตัวแทนของชาตินั้นๆก็จะได้รับการยอมรับว่าเป็นกีฬาประจำชาตินั้นๆ(National Sport) แบบอย่างกีฬาประจำชาติไทย ยกตัวอย่างเช่น มวยไทย กระบี่กระบอง แล้วก็ตะกร้อ ฯลฯ

นักสังคมวิทยาการกีฬาชี้ชัดถึงพัฒนาการของกีฬาว่า กีฬา (Sport) มีพัฒนาการมาจากเกม (Game) รวมทั้งเกมมีพัฒนาการมาจาก การเล่น (Play) ดังต่อไปนี้

หน่วยที่เล็กที่สุดและก็เป็นจุดเริ่มแรกของกีฬาก็คือการเล่น มนุษย์ทุกคน ทุกสังคม ทุกชาติจะต้องเล่นโดยธรรมชาติ รวมทั้งการเล่นเริ่มแรกก็คือการเล่นประจำถิ่นหรือประจำถิ่น (Traditional Play) นั่นเอง แล้วต่อจากนั้นก็ปรับปรุงเป็นเกมท้องถิ่น (Traditional Game) และก็ปรับปรุงมาเป็นกีฬาพื้นบ้าน (Traditional Sport) เป็นลำดับ

กีฬาประจำถิ่น จะจัดอยู่บนช่วงรอยต่อของวิวัฒนาการจากเกมประจำถิ่นไปสู่กีฬาสากลดังต่อไปนี้

ทุกชุมชน ทุกสังคม ทุกประเทศล้วนมีการเล่นท้องถิ่น พัฒนาเป็นเกมท้องถิ่น และก็พัฒนาเป็นกีฬาท้องถิ่น เพื่อรอการพัฒนาเป็นกีฬาสากลถัดไป

แบบอย่างกีฬาประเทศไทย ที่พัฒนาไปเป็นกีฬาสากล

“กีฬาสากลทุกชนิดที่นิยมในขณะนี้ ล้วนมีพัฒนาการมาจากกีฬาประจำถิ่นทั้งสิ้น แบบอย่างกีฬาประเทศไทย ที่พัฒนาไปเป็นกีฬาสากล”

ขอขอบคุณ
ข้อมูล : sites.google